Dag 28, en een half: 'Nachtdienst'...

Vandaag is het dan toch echt zo ver. Vandaag vliegen we terug naar Amsterdam, via Parijs. Hopelijk, en volgens de huidige planning, een veel kortere stop in Parijs dan op de heenweg: onze overstaptijd is een krap uurtje... We gaan het wel beleven..!

Vanochtend rustig aan gedaan. Opgestaan, backpacks gereorganiseerd en op naar het ontbijt. Half tien waren we daar. Lekker fruit, maar verder zijn we wel een beetje klaar met de ontbijtjes hier. Kunnen geen ham meer zien. En die gesuikerde cornflakes in zoete vanille/aardbeiden 'yoghurt' (heeft melkdikte), tja.. Daar geldt wel een beetje hetzelfde voor. Gewapend met het taxibonnetje van gisteren ben ik samen met Rogier naar de receptie gegaan. Op naar Mike! Alleen was de lobby, buiten de receptioniste leeg. Juist... Heeft 'ie gebeld dan? Ja, tussen half tien en tien uur maar er nam niemand op de kamers op. Nogal wiedes, toen zaten we te ontbijten. We bellen wel terug. Hij was niet geweest, ging ook niet meer lukken. Had iemand willen sturen, maar dat was ook niet doorgegaan. Of we naar hem toe konden komen. Ehm nee, dat gaat niet meer lukken. En de bonnetjes dan? Moeilijk moeilijk, maar hij gaat het overmaken aan Koning Aap. Oftewel: die pesos zien we niet meer terug. Naja, so be it then. De transfer? Die is om half elf bij jullie. Bij hotel Moreno wel he? Jaja! Voor iedereen? Ja voor iedereen. Klinkt goed. Half elf in de lobby verzamelen dus.
Kwartvoor elf... Zullen we dan toch maar naar beneden/buiten gaan? Misschien is 'ie er al.. En ja hoor! Er staat een taxibusje tegenover ons hotel. Vol goede moed lopen we er naar toe. Koning Aap? Lege blik. Are you going to the airport? No. Oh.. Het is hem toch niet. Terug naar binnen dan maar.
Rogier gaat nog maar eens even met Mike bellen of het allemaal wel ècht klopt. Ondertussen komt om kwartover 11 een mannetje binnen. Ja hoor, ons mannetje! Een kort gesprekje maakt duidelijk dat hij toch naar Patios de San Telmo gestuurd was. Zucht. Communicatie.. Blijft een dingetje.
International Airport? Si! Daar moeten we heen ja! Eenmaal daar aangekomen, rijdt de chauffeur naar terminal A. Huh? Dat klopt volgens ons niet. Wij dachten namelijk naar C te moeten. AirFrance en AlItalia stonden volgens mij ook op het bord van C.. Verwarring alom. Paris? Si, y Roma. Is toch echt A volgens hem. Inmiddels staan we voor terminal A. Tijd om de boardingpasses erbij te pakken. Staat toch echt C op. Dan belt 'ie toch nog maar even met Mike. Nee echt A, maar de boardingpass van 1 vrouw zegt C. Nog even de kaart van Paula laten zien.. Hmm ook C. Allemaal die vluchten? Jup (m.u.v. Anita maar dat maakt het nog ingewikkelder dan het nu al is, dus dat laten we ff voor wat het is). Hij hangt op, dan gaan we gewoon naar C. 'Es muy complicado', mompelt hij half lachend. We schieten allemaal in de lach. Die communicatie is echt wel een ding vandaag (met name vanuit de lokale agent erg moeizaam).
We bedanken hem en lopen naar binnen. Iets voor twaalven, inchecktijd! AlItalia? 3 van ons wel ja. Kan AirFrance ook al? Ehm, nee. Om 2 uur pas. Naja, dan gaan we aan deze kant wel even ergens zitten, we drinken wel wat. Met z'n zessen: de Rome-crew (Bea en Paula), de Parijs-crew (Carlijn en ik) en de Sao Paolo-crew (Anita).. Heel gezellig nog! Echt leuk dat ze allemaal nog bij ons bleven zitten, ze hadden namelijk ook al door de douane gekund. Samen nog teruggeblikt op de reis en grappige, leuke en typische dingen (m.n. bepaalde handgebaren) besproken. Was wel weer hilarisch. Bijzonder leuke groep was het ook, vonden we allemaal. En een prachtige reis! Wat hebben we toch allemaal beleefd en gedaan..!

Om kwartover 1 was het dan toch echt tijd voor de anderen om richting gate te gaan. Afscheid genomen en uitgezwaaid. Eerst de Rome-gangers en daarna Anita. Toch wel gek. Nu zijn we weer alleen, alsof we nooit met een groepsreis meegegaan zijn. Samen in gaan checken om 2 uur en vervolgens door de douane gegaan. Laatste stempel van Argentinië in ontvangst genomen (in ruil voor een vingerafdruk en een foto) en op zoek naar winkeltjes. Laatste pesos uitgegeven aan wat eten (de laatste empanada's hier) en nog even wat souvenirtjes gekocht.

Zo was Carlijn eigenlijk de laatste 2 weken al op zoek naar iets van oorbellen of een kettinkje met de nationale steen van Argentinië, incarose. Een zalmroze steen die je in allerlei juwelen voorbij ziet komen. Allerlei kettingen, oorbellen, armbanden, maar ook kitscherige beeldjes (denk aan pinguins, adelaars, paarden, enz).. Tot nu toe echter nog niets gevonden, alles was steeds heel grof en chunky en oudbollig... Bij een zaakje hier op het vliegveld hebben ze (naast de chunky gevallen) echter ook wat subtielere dingen. Na er lang over nagedacht te hebben, gaan we toch nog een keer terug naar het zaakje. Kijken wat ze naast de geëtaleerde dingen nog hebben. Een vriendelijke mevrouw helpt ons. Ze is erg enthousiast en begrijpt ook wat Carlijn zoekt. Ze zoekt en haalt allerlei doosjes met verschillende oorbellen uit de kastjes, laat zelfs nog twee kettinkjes overkomen uit de andere vestiging (bij terminal A). Uiteindelijk wordt de knoop doorgehakt: ja, ik neem die oorbelletjes. Heel mooie knopjes in druppelvorm met een gouden randje aan de onderkant.
Krijgen nog een garantiebewijs en dan gaan we betalen. Met de pinpas van Carlijn. Nee, die wil niet. Creditcard dan? De apparaten hier willen niet zo. De ene error na de andere wordt afgewisseld door een 'denied'. Huh? We hebben toch nog zat op de creditcard staan qua limiet? Ja zeker weten ja! En ook op onze betaalrekeningen staat genoeg. Dan misschien in 2 delen, het bedrag verkleinen, misschien dat dat werkt? Nee, ook niet. Dit is toch wel bijzonder. Ze haalt er nog twee andere medewerksters bij. De eerste komt er ook niet uit. De tweede heeft wel een idee. Nog een aantal keer geprobeerd maar het wil toch echt niet lukken. Als laatste redmiddel gaan we naar de andere vestiging. Inmiddels is het al kwartvoor 5 en moeten we zo wel echt naar de gate om te gaan boarden... Vooruit, we proberen het, de andere vestiging is heel dichtbij. En zowaar lukt het! Uiteindelijk werkt mijn pinpas. Nog even terug naar het andere winkeltje, oorbellen en garantiebewijs innen, krijgen zelfs allebei nog een leuk hangertje voor the inconvenience en worden bedankt voor onze medewerking (en het positief blijven en niet boos/geërgerd raken). Ach, dit past eigenlijk ook wel weer heel goed in deze reis! Alsof we het aantrekken, maar we blijven lachen!

Op naar die gate, nummer 18. Terwijl we er naar toe snellen, komen we de medewerker tegen waar we bij hebben ingecheckt: 'AirFrance to Paris? You are the last passengers to board the flight. They're waiting for you and about to close the gate!' Kak! Rennen dan maar! Ouwehoer wat ligt die gate ver weg.... Ah, daar is 17, dan kan 18 niet ver weg meer zijn. Of toch wel... Er ligt eerst nog een reeks winkels tussen... Zucht! Daar is ie dan! We geven snel onze boardingpasses en leggen de situatie kort uit. 'No worries, we were about to go looking for you. Have a nice flight!' Top! We snellen het vliegtuig in en leggen de spullen boven in. Gelukkig is er nog een hele hoop bedrijvigheid en zijn er nog veel mensen spullen op aan het bergen en in aan het richten. Niemand die merkt dat we aan de late kant waren. Chill.
We zitten dit keer in het midden van de middelste rij. Niet heel chill, maar er waren geen andere plekken meer.
Nog even wachten en daar gaan we dan. Het zit er op. Byebye Argentina, byebye South America.

De vlucht gaat tergend langzaam voorbij. We kijken de ene na de andere film, serie-afleveringen. Deze stoelen zijn niet heel slaapproof, we kunnen allebei onze houding niet vinden. En wat is het warm hier zeg... Een paar hazeslaapjes maar daar blijft het eigenlijk ook wel bij. We gaan een paar keer naar achteren in het vliegtuig om even wat te drinken, tijd voorbij te laten gaan en de benen te strekken.
Het ging traag maar we zijn uiteindelijk dan toch aangekomen in Parijs. We landden rond 10 over 11. Okee, nu moeten we tempo maken. Charles de Gaulle is een groot vliegveld en het boarden sluit om 11.45u. De jongen die naast ons zat wilde daar wel aan meewerken en zodra het mocht, stond hij op om ons erlangs te laten. Spullen verzameld, en....wachten. Als je dan haast hebt om het vliegtuig uit te komen duurt het ineens veel langer allemaal.. ;-)
Toen kwam er uiteindelijk dan toch beweging in de rij. On y va! Terminal 2F moesten we hebben, was nog best een eindje lopen. Om 5 voor half 12 kwamen we aan bij de customs. Die rij is echt best wel lang... No way dat dat 20 minuten duurt (stond op het bordje), en bovendien is dat voor ons al te lang. We proberen de priority-rij. Nope, dat mag niet van de mevrouw, we moeten toch echt naar die andere rij. 'But we have to catch this flight!' Volgens haar zouden we dat makkelijk halen. Not, maar goed we hebben niet heel veel keus. Als we achter aan sluiten bij de andere rij, komen we ook nog bij een mevrouw langs. Ze bliept de boardingpasses en opent dan een shortcut voor ons. We kunnen in 1 keer doorlopen naar de voorkant van de priority-line (ja, inderdaad die waar we net geweigerd zijn) en zijn er met 10 minuten doorheen. Top! Het kan dus toch wel! Schoenen weer aan, spul weer meepakken, nog even onze paspoorten laten zien en we mogen verder. Gate F34 is nog best een stukje lopen maar dankzij de loopbanden gaat het toch best snel. We komen om kwartvoor bij de gate en kunnen eigenlijk vrijwel meteen boarden. Zo, dat past precies! Nu hopen dat de bagage ook mee is. Dat zien we in A'dam wel.

Deze laatste vlucht gaat echt heel snel. Met 50 minuten zijn we alweer geland. Nu stappen we rustig uit, geen gehaast meer. Want ja, iedereen wil altijd als eerste het vliegtuig uit en met z'n allen een halfuur in het gangpad staan terwijl de deuren nog dicht zijn is super efficiënt... Want ja, daarna staan we toch met z'n allen weer te wachten op de koffers. Ongeveer als laatste uitgestapt, korte sanitaire stop en op naar de bagage-band. Band 10 it is. Hé? Wat zien we daar? Dat lijkt verdacht veel op Carlijns koffer! Zal toch niet? Eh! En die van mij ligt er voor! Gewoon als allereerste koffers, het moet niet gekker worden. Zou het einde dan toch nog soepel verlopen? ;-)
Ja, het einde verliep soepel. Door de schuifdeuren naar buiten en daar zagen we al snel Ine, René en Helma staan. Allebei een lunchpakketje met Nederlands brood :-D
Hup in de auto en een rustig ritje naar huis. Alvast wat verhalen verteld en jaloersmakende foto's laten zien en toen waren we alweer in Roermond. Bagage/souvenirs zo goed en zo kwaad als het kon verdeeld (vergeten vast nog spullen). En byebye gezwaaid. Dat zal wel even afkicken worden ;-)

Wat een fantastische reis was dit zeg!! Zou het zo weer doen!
Voor iedereen die twijfelt: doen! Het is echt super!