Dag 7: Monkey business
Blijf op de hoogte en volg Danielle & Carlijn
13 Januari 2017 | Argentinië, San Carlos de Bariloche
Het ontbijt in dit hotel is op de 4e verdieping. Bijzondere plek voor een ontbijtzaal, die zich in hotels en dergelijke toch meestal beneden bevindt, maar met één blik uit het raam (uitzicht op het meer en de bergen) verdwijnt die bijzonderheid als sneeuw voor de zon. Het ontbijt is verder trouwens prima! Toast, vlees, kaas, jam, dolce de leche, smeerkaas, koffie/thee/sapje, en een grote tafel vol met wel 10 verschillende cakes! Is hier kennelijk de normaalste zaak van de wereld, maar voor ons toch niet helemaal..
Anyhow, time to go! We verzamelen beneden en kunnen eigenlijk direct het busje in.
Dat is meteen een hele opgave...het hotel ligt namelijk aan een hele steile helling, laten we eens 40° gokken. We stonden gister al een beetje versteld toen we van het station met de taxi werden gebracht. Sowieso was het een hele toer aangezien de bagage niet helemaal in de kofferbak paste en we dus met een half open achterklep (die dichtgehouden werd met zo'n spin, die we thuis wel eens achterop de fiets hebben zitten) reden door alle kuilen en bulten van de weg. Vervolgens brandde de chauffeur bijna door zijn remblokken heen om de hellingproef te halen toen een andere taxi net voor hem van de parkeerplaats kwam en hij er dus niet op kon draaien. Nouja dan maar haaks op die helling parkeren waarbij Daan bijna uit de auto viel toen de deur open ging en Anita en ik letterlijk de auto uit moesten klimmen. Oh ja, terug naar het busje! Take twee dus vandaag. Kennelijk hebben we gister toch voldoende oefening gehad want het ging best soepel. We reden wat door het stadje en omgeving en pikte her en der meer passagiers op voor de canopy tour. Daarna via een prachtige rit naar de bossen waar de activiteit zou gaan plaatsvinden.
Bij het gebouwtje van de tour aangekomen wat spullen geregeld en een Engelstalige uitleg gekregen. Remmen met je sterkste hand, gewoon in die kabels hangen en gaan...juist ja. Voor mensen die dit nog nooit hebben gedaan klinkt het makkelijk genoeg, maar je weet maar nooit natuurlijk. Hierna met een 4WD over het meest hobbelige zandpad ooit gereden. 'Shaken, not stirred' heeft ondertussen een nieuwe betekenis gekregen ;). Bovenaan de weg kregen we de laatste benodigdheden zoals een helm, handschoenen en een soort leren handschoen om te kunnen afremmen, and up we go. Over, opnieuw, een steile helling naar de eerste boomtop. Vervolgens via een korte kabel naar de volgende om alvast even een beetje te kunnen oefenen. Hierna gaat het goed los en zoeven we van boom naar boom via 9 andere kabels. Op de plateaus proberen we een beetje te socialisen met de gidsen, maar het meest van de tijd kijken ze ons half vragend aan en vertellen ze of we nou wel of juist niet moeten remmen. De tour is al veel te snel afgelopen en we gaan over hetzelfde hobbelpad weer terug naar beneden. Daar even wat laatste dingen geregeld en weer terug naar Bariloche vertrokken.
Van onze reisleidster hadden we vernomen dat Bariloche een echte chocolade stad is (klopt ook, want van de 10 winkels zijn er 6 chocolade 'boetiekjes') en we hebben een naam gekregen van een van de beste in de stad: Rapanui. Onze buschauffeur meteen maar gevraagd of we daar konden worden afgezet. Gelukkig ging dit en we waren met z'n drieën al weer snel op pad om iets te gaan eten en drinken met een chocolaatje erbij. Halverwege deze weg kwamen we rogier nog tegen die op zijn dooie gemakje de stad al had verkend en nu aan het bedenken was wat hij de rest van de middag nog zou gaan doen. Uiteraard kon hij ook met ons mee een kopje thee of koffie drinken. Met z'n viertjes uiteindelijk dus richting die zaak. En wat voor zaak! We werden buiten al overspoeld door de geur van chocola. Eenmaal binnen waanden we ons bij Willy Wonka. Hele vitrines vol met chocolade, chocolade en nog eens chocolade. Opgestapeld langs de muren, in kasten en lades. Een kleine selectie uitgekozen en naar de kassa gelopen. We moesten nog wat eten scoren en daar ging het vervolgens mis. We kwamen langs een grote ruimte waar alles met Rapanui ijs te maken had. Bakken vol! Tja, dan maar eens een ongezonde lunch en aan het ijs. Heerlijke smaken gehad en geproefd, van triple chocolade tot exotisch fruit. Tijdens het opsmikkelen een plannetje voor de rest van de middag gemaakt. Besloten om eerst nog even een echte lunch te halen en dan vervolgens met een taxi richting een klein meertje in de buurt. We nemen de zwemkleding mee en na een taxi te hebben besteld wachten we even in de hotel lobby. De taxi is er al snel en we gaan op pad...met z'n drieën op de achterbank gepropt en rogier lekker voorin. Enfin hij doet het woord in zijn beste Spaans en uiteindelijk komen we waar we moeten zijn.
Heeeeeeerlijk! Zon, 'See' en (kiezel)strand. Een aantal uurtjes gerelaxed, gekaart, gezond (en daadwerkelijk verkleurd) en zelfs gezwommen in het koude maar verfrissende water. We zaten op het gras en moesten het kiezelstrand over naar het water. We hadden toch sandalen meegenomen? Carlijn had ze al snel gevonden, Daan niet... Hmm, waarschijnlijk toch vergeten in het hotel. Dan maar op blote voeten. Rogier en Anita hadden de barre tocht naar het water al overleefd en waren inmiddels een volgende barre tocht aan het maken: namelijk door het eerste stuk water waar de bodem ook bestond uit stenen. Zittend, liggend, strompelend, en uiteindelijk soort van zwemmend haalden ze de eindstreep van deze tocht. Toen ze bij het zand aangekomen waren, moest Daan het water nog in. 'Nu kunnen we lachen!' zei Roger, 'laten we eens rustig bekijken hoe zij gaat stuntelen om hier te komen!' Daan leek er echter niet heel veel moeite mee te hebben. Het water was heerlijk verfrissend, een graad of 12 gokken we. Even kopje onder, stukje zwemmen en nog even lekker drijven in het zonnetje. Toen het toch wel frisjes aan de voetjes werd, besloten we terug te gaan. Ondanks de mentale voorbereiding er op, ging de terugweg toch iets lastiger dan de heenweg. Carlijn kwam nog even pootjebaden en Daan bleef ook nog even plakken in het water. Genieten dit!
Over het kiezelstrand terug naar ons plekje en lekker opdrogen in de zon. We hadden live muziek van een familie die achter ons zat en een aantal gitaren mee had genomen. Toen er ietwat bewolking kwam, zagen we zelfs nog een regenboog om de zon heen. Was best fancy! Terwijl we hier zo liggen/zitten, hebben we het erover waar we nu eigenlijk op het kaartje zijn en waar het grote meer eigenlijk is. Wijzen op gevoel een kant op en Rogier zegt dat het in het noorden moet zijn en wijst afhankelijk van de zon ongeveer dezelfde kant op. 'Het moet daar ergens zijn. De zon gaat hier namelijk via het noorden van oost naar west.' Dat is iets waar we nog niet over nagedacht hadden, maar inderdaad! Ontzettend logisch als je erover nadenkt, maar toch ook wel heel maf.
Uiteindelijk helemaal gaar op zoek gegaan naar vervoer terug. We hadden namelijk nog een ander geweldig ding op de planning staan: steak, steak en nog meer steak!! Tijd om terug te gaan om dit niet te missen. Een taxi terug dan? Eeeehmn ja, die komen hier niet....een bus dan?! Ja dat kan, er zijn bushaltes echter geen plek om kaartjes te kopen (dat moest kennelijk in het centrum van Bariloche). 15-20 minuten gewacht en toen maar de bus ingestapt die terug zou gaan naar de stad...bomvol.
We stonden al als sardientjes in het middenpad , maar de buschauffeur zag toch zijn kans schoon om meer mensen in de bus te proppen. Tot hij het vol genoeg vond; de volgende bushaltes werden vervolgens gewoon overgeslagen. De bus is vol! Karren maar! Her en der gingen er gelukkig wel al wat medereizigers van de bus af, maar echt veel leger werd het niet. Op een gegeven moment zagen we dat Bariloche meer in zicht kwam en besloten we dat de volgende halte wel dicht genoeg bij ons hotel zou zijn. De halte kwam, en ging. In Argentinië gaat men kennelijk naar de chauffeur toe om te vragen of hij ergens op de route kan stoppen. Heel praktisch dus als je midden in de bus staat. Een weg naar voren banen werkt ook niet echt dus uiteindelijk samen met 2 andere meiden die de chauffeur wel iets konden zeggen een weg naar buiten gebaand door andere mensen ongegeneerd weg te drukken/duwen. We stapten uit en wat is het eerste zicht? Blauwe parasols. Jaaa die blauwe parasols die bij het eettentje op de hoek van ons hotel staan. We waren geheel onverwachts eigenlijk door de bus thuis gebracht. Oh en saillant detail: we hebben er ook nog eens niks voor betaald, de buschauffeur had namelijk geen zin of tijd om iets met kaartjes te doen. Prima!
Tijd voor het laatste deel (en misschien wel een van de lekkerste delen) van de dag. Een goed stuk Argentijns vlees eten bij een van de beste steak restaurants in town: Parilla de Tony. We liepen er met de groep naar toe, een best simpel zaakje van buiten waar nog geen lichten aan waren. Binnen was pas 1 kok ergens achter in de keuken bezig. Ja de lampen konden aan en we konden zelfs wat tafels bij elkaar schuiven. Van Sylvia kregen we een aantal aanbevelingen en al snel werden de bestellingen opgenomen. Of nou ja poging tot. De serveerster snapte er helemaal niks van. Wat willen ze nou? Een aparte rekening? Of toch een paar mensen samen? Huh? Enfin, uiteindelijk toch een heerlijk 'stukje' steak gehad (400 gram steak de lomo), smolt op je tong!
Na de wedstrijd tegen het vlees te hebben gewonnen, die steak moest en zou op, weer terug naar huis gegaan en lekker gaan slapen. Vandaag kan het nog...morgen met de nachtbus naar de oostkust. Goodnight!
-
15 Januari 2017 - 15:46
Henk De Vries:
Ik wou dat ik bij jullie was ieder reisverslag klinkt weer even geweldig -
15 Januari 2017 - 15:46
Henk De Vries:
Ik wou dat ik bij jullie was ieder reisverslag klinkt weer even geweldig -
15 Januari 2017 - 16:22
Helma:
Culinaire reis!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley