Dag 12: Aan het einde van de wereld
Blijf op de hoogte en volg Danielle & Carlijn
18 Januari 2017 | Argentinië, Ushuaia
Wakker waren we, maar opstaan was toch lastig.
5.50u *bonkbonkbonk* !! Daar wordt aan de deur geklopt. Hard geklopt, hard geklopt! ;-) Het was Bea, onze back-up wake up call. Hadden we gisteravond tijdens het eten geregeld, just in case. We waren gisteravond nadat we terug kwamen in het hotel nog met een groepje (Astrid, Rogier, Bea, Paula en wij) wat gaan eten bij Valdés. Een restaurantje waar we elke dag langs kwamen en dat elke dag (vrijwel) leeg was. Het was wel een fancy plek van binnen, dus ja why not? In het licht van een flashy discolamp probeerden we de kaart te ontcijferen, iets dat uiteindelijk lukte. Een aperitiefje van de zaak erbij en we hebben genoten van een lekker hapje en drankje. De koffie achteraf (gepland bij een ander zaakje), lukte niet helemaal.. Die tent was namelijk gesloten toen we daar waren.
Anyhow, eenmaal terug op de kamer onze backpacks weer ingepakt en gaan slapen.
Vanochtend dus vroeg op, even kort ontbeten en de bus in. Op naar Trelew, het vliegveld(je). Sylvia had gisteravond iedereen al online in willen checken. Dat bleek alleen wat lastiger dan gedacht. De grap: het was maar bij 2 mensen gelukt, mag jij raden wie dat waren? Ja inderdaad, wij dus! Dit keer mogen we in elk geval mee, we hebben al plaatsen.
Zonder al te veel problemen stapten we het vliegtuig in. Mooie vlucht over Argentinië met haar ruige en grillige kustlijn, over de rivier de Chubut (met in een straal van zeg 1 km beiderzijds groen dat per acuut over ging in de droge, zanderige steppe. Was echt een scherpe lijn, bizar om te zien zo van boven), over zoutvlaktes en gebergte. Van boven zagen we de natuur veranderen. Toen de daling ingezet werd, was het bewolkt. Dat had ook wel weer iets bijzonders: de besneeuwde bergtoppen waren ineens heel dichtbij, doemden (voor ons in elk geval) zo op uit de mist. Eenmaal onder de wolken gekomen, vlogen we over het Beagle kanaal. De landingsbaan van Ushuaia bevindt zich ook echt aan het kanaal. Het grootste deel van de landing is dus boven het water.
Bagage check en op naar buiten. Het is hier best frisjes, zo na die 20+°C-dagen. Op naar het busje, spullen droppen in het hotel en op naar de haven. Kaartjes gekocht, goed de toerist uitgehangen en de boot op. Het was een kleiner bootje (max 36 personen). Rodriguez, de gids, vertelde over de verschillende vogels, dieren en natuur die hier te zien is. We voeren vlak langs een eilandje vol met wit-zwarte aalscholvers ('nee het zijn echt geen pinguïns, ze vliegen') met een hoop hoopvolle meeuwen in het luchtruim erboven (klaar om naar beneden te storten voor het geval er ergens een visje zou vallen) en een groepje zeeleeuwen die het allang gezellig vonden bij al die vogels.
Next stop: de vuurtoren. Onderweg naar daar krijgt Ricardo (de kapitein) over de radio te horen dat er mogelijk walvissen in de buurt zijn. Toch eerst door naar de vuurtoren, een baken voor de grote schepen: hier af om zonder te crashen op ondieptes bij Ushuaia te komen. Het Beagle-kanaal is namelijk erg wisselend qua diepte: om sommige plaatsen 4m om op andere plekken wel 200m diep te zijn. Er groeit hier ook kelp. Deze gewortelde waterplant kan tot 40m lang worden.
Bij de vuurtoren lag een kolonie zeeleeuwen te relaxen op de rotsen. Mooi om te zien, van zo dichtbij. En dan toch door naar de walvissen. Ze zijn er echt. Het schijnen er twee te zijn, waarschijnlijk een moeder met haar jong. Twee bultruggen. Eerst is het even zoeken, maar dan zien we ineens op een afstandje water omhoog spuiten, als een soort minigeiser. We blijven op een afstand, maar blijven aandachtig kijken. En ons geduld wordt beloond: een van de twee komt met z'n kop omhoog uit het water om vervolgens met een plons er weer in te vallen (waarschijnlijk het jonkie) en de ander toont ons haar (?) staart. Wauw! Gratis en voor niks nog bultruggen gezien.
Aan de hand van navigatiekaarten legt Rodriguez ons de gekke verdeling van de Argentijnse-Chileense grens uit. In het verleden heeft men besloten de hoogste bergtoppen van de Andes van noord naar zuid te volgen: Chili in het westen daarvan en Argentinië in het oosten. Als gevolg van de tectonische platen en hun liggen, buigt de Andes in het zuiden echter in oostelijke richting en wordt het gebergte minder hoog. Niet handig voor de grens. Dan maar het diepste punt van het Beagle-kanaal. Om Chili ook een uitgang aan de Atlantische oceaan te geven, werd het grootste eiland (Vuurland dus) in tweeën gedeeld. Het gevolg hiervan: de Argentijnen die hier in het zuiden wonen, moeten via Chili om met de auto door Argentinië te reizen. Zuid-Amerikaanse logica..
Het Beagle-kanaal is de verbinding tussen de Grote en de Atlantische Oceaan. Het water stroomt van west naar oost, door een hoogteverschil van 1m. De Grote Oceaan staat hoger ten gevolge van een stroming van Antartica langs de westkust van Zuid-Amerika. Tot aan het eind van het kanaal zit je dus op de Grote Oceaan. Heel gek om te beseffen. Het lijkt namelijk in de verste verte niet alsof we nu op de oceaan varen; zo omringd door bergen.
We gaan nog aan land op een van de iets grotere eilandjes hier. Hier hebben tot 1920 inheemse stammen geleefd , de Yamanas. Een kanoënd volkje dat leefde van met name de zeeleeuwen. Ze leefden naakt, bedekt met zeeleeuwenvet: kleding droogde namelijk niet-nauwelijks en zo waren ze toch waterproof. De flora op dit eilandje is trouwens ook bijzonder. Er groeit bijvoorbeeld een plant die eruit ziet al met mosbegroeide rotsen. Deze plant groeit 1mm per jaar en voelt ook echt vrij hard aan. Ze zijn op het eilandje gekomen puur door op de Andes te bestaan en mee te migreren met de vorming van de bergen. Vaak zijn deze plantjes dus ook duizenden jaren oud. Zodra er trouwens een plek aangetast wordt op de stenen waarop ze groeien nemen andere plantjes meteen hun kans en verdrijven e de eerste van hun plek door gewoonweg sneller te groeien. Er groeien verder ook een hoop besjes: blauwe friszoet-bittere Calafate-bessen en rode 'Devils apples' die eruit zien als mini-tomaatjes maar qua smaak en textuur iets van appel weghebben.
Nog meer foto's geschoten en dan is het toch echt tijd om terug te varen. Gelukkig zijn we er nog niet. Het uitzicht is echt prachtig. Op het bovendek genieten van de wind en de omgeving, muziekje erbij en vooral veel rond kijken. Lichtelijke jaloezie richting een man die op de fok varend, in zijn zeilbootje voorbij kwam.
Beneden was ondertussen een loterij begonnen. Iedereen een nummertje trekken (wij hadden 10 en 5). De winnaar kreeg de vlag die voorop de boot gestaan had met als bijbehorende opdracht: maak een foto met deze vlag op een hoogtepunt in jouw woonomgeving. En rara, wie wint..? Carlijn! De hilariteit! Dat wordt een foto met carnaval ;-)
Als afsluiter een slokje aan boord gemaakte koffielikeur en dan zit het er echt op. In totaal een dikke 4 uur rondgevaren. Gaat toch altijd weer snel, zo op het water. Met zijn allen gegeten bij een restaurantje (met specialiteiten van het huis: koningskrab en lam: heeeerlijk!!!) en vervolgens de klim naar het hotel. We verblijven in Hotel Ushuaia en hebben vanuit onze kamer echt prachtig uitzicht op het kanaal. Het hotel ligt wel een stuk boven de stad. Maar de wandeling is prima te doen. De huisjes hier hebben verschillende kleuren en materialen (al zijn vrij veel daken van golfplaat gemaakt), en zijn niet allemaal even goed afgemaakt. Maar goed, het heeft ook wel weer wat.
Morgenochtend door het National park Tierra del Fuego, wandelen, en daarna waarschijnlijk nog naar het museum van Ushuaia.
For now: lekker slapen in deze ruime bedden. Het raampje open, want ja, centrale verwarming en ze stoken het hier flink op (lees: condens op de ramen).
Zal wel lukken!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley