Dag 13: Kapot

'Kapot', de zeer bijpassende titel voor vandaag. Voel vrij om even te turven hoe vaak het woord wordt gebruikt! We hebben ons namelijk helemaal kapot gelopen deze dag. Langs de kustlijn van Tierra del Fuego national park, ongeveer 8 km.

De dag begon niet zo heel vroeg want we hadden bedacht om de bus van 10 uur te nemen. Rustig aan opgestaan, ontbeten (hiep hoi weer een Argentijns ontbijt....pap/mam fix maar vast een fatsoenlijke boterham met echte Nederlandse kaas voor me bij aankomst op Schiphol ;)). Daarna begonnen met lopen. Langs kapotte wegen, kapotte stoepen, kapotte banden en assen, kapotte huizen en uiteraard ook kapotte hekken. Hiertussen een heel scala aan kleuren verf van huizen (soms kapot, soms niet) en een heleboel lupinen (blommetjes!). Bij de winkel kapotte winkelwagens en mandjes met één hengsel. Wat groenten en fruit ingeslagen als lunch en op naar het busstation. We kwamen precies op tijd aan want we konden meteen een bus inschuiven om naar het park te worden gebracht.

Hobbelig rit gehad over wederom kapotte weg en drempels. Plotseling staan we voor de slagbomen en na wat onverstaanbaar gepraat van de chauffeur vliegen de voorste 8 mensen zowat de bus uit. Wij snappen er niets van en wachten even tot de rest ook is uitgestapt, want ja we staan toch in dezelfde rij om kaartjes te kopen voor het park. Kennelijk was er echter nog een andere bus meteen met ons aangekomen en wilde de chauffeur ons aansporen om iets sneller uit te stappen zodat we weer snel op weg konden, aha! Dat hadden we dus gemist! De rij waar we in stonden schoot totaal niet op. Er stonden 4 mannen voor het loketje, waar twee dames de kaartjes stonden te verkopen, die er helemaal niks van snapten, maar het toch aardig naar hun zin leken te hebben en geanimeerd stonden te praten. De twee dames deden rustig mee en hierdoor dus een opstopping. Plotseling zag Daan dat al onze mede passagiers er al in geslaagd waren een toegangsbewijs te bemachtigen en door de chauffeur weer de bus in werden geduwd. Gelukkig komt een mede-Nederlander ons te hulp en wijst dat er nog twee meiden in de rij staan (die Maastricht University trui komt nog goed van pas). Even wat geregeld met een derde caissière en klaaro! Door met de rit!

Er zijn verschillende stops in het park voor verschillende wandelingen. De eerste is voor een treintje (iets waar Argentijnen kennelijk helemaal verzot op zijn), de tweede is voor een wandeling langs de kust. De derde stop gaat naar wandeling 3 en 4: stukken die omhoog gaan de bergen in. En de laatste stop is bij een 4-6 tal wandelingen die maar enkele honderden meters lang zijn en die men 'aan elkaar kan lussen'. Wij besloten om die tweede te gaan doen, maar dan wel in tegenovergestelde richting. Iets met hoogtelijnen op de kaart ;-)
We hadden alleen de stop gemist waardoor we toch helemaal door zijn gereden naar het einde. Prima! Hebben we dat ook gezien! De buschauffeur vervolgens in een mix van Spaans en Engels uitgelegd wat we wilden en die heeft ons hierna afgezet op het juiste plekje. Wel met een notitie: de bus die jullie terug gaat brengen gaat alleen nog maar langs punt 1. Beneden in de baai (stop 2: het eigenlijke beginpunt van de wandeling, maar voor ons dus eindpunt) zou hij niet meer langskomen. Dit betekende dat we ongeveer een kilometer omhoog zouden moeten, nouja dat is dan maar zo. Wie weet kunnen we wel mee met een auto/ander busje dat daar op dat moment is..

Vol goede moed begonnen we de wandeling. Het smalle bospaadje voerde ons langs kapotte bomen en struiken, maar deze waren samen met het uitzicht werkelijk fenomenaal! We liepen door een soort oerbos, eerst een stukje parallel aan de weg, vervolgens langs de kustlijn. Met z'n tweetjes, dus eigenlik het enige wat je kon horen waren onze stappen en ritselen van kleding en dier geluiden. Stond je stil: complete rust, heerlijk! Zo slingerden we een tijdje veder over wortels stappend, genietend van dit hele mooie stukje land. We kwamen zelfs wat reisgenoten tegen die de wandeling aan het maken waren in goeie richting. Al snel waren we blij dat we juist deze weg hadden gekozen. We kwamen bij een forse afdaling aan (dus een klim voor de rest) die maar door leek te gaan. Na elke bocht dacht je 'oh dit houdt zo op', nou niet dus. Het stopte pas toen we weer op oceaanniveau waren. Onderaan een prachtig schouwspel van 4 spechten gezien. Twee mannetjes die tegen elkaar aan het kibbelen waren en twee vrouwtjes die daar om heen fladderden. Geweldig hoe tam deze vogels lijken: ze gaven geen kik toen mensen dichterbij kwamen en gingen gewoon door met voor hun dagelijkse bezigheden.
Zo ging het pad 'licht glooiend' en slingerend door. Uiteindelijk nog bijna aangevallen door papegaaien die in een boom 1m voor ons opeens op alarm sloegen. Schrokken ons helemaal kapot! Genoten van het uitzicht tijdens een kleine lunch en uiteindelijk na ruim 3 uur lopen aangekomen bij ons eindpunt.

Daar konden we werkelijk geen stap meer verzetten en hebben we bedacht om een busje te vragen of ze ons boven aan die kapotmakende heuvel konden afzetten. Nee dat gaat niet....astublieft?...nee sorry....en als we betalen?...nee is geen geld kwestie, ik mag het niet, this is a private tour. Sorry jullie moeten lopen. Zuuuuucht.
Ok Daan we hebben nog 45 minuten om te lopen, let's go! Dus even goed doorgestapt en uiteindelijk waren we 20 minuten later bij de bushalte die we moesten hebben. Bankje?! YES!!! Neergeploft, buskaart uit de tas gehaald en elke keer als er een busje langs kwam, even gezwaaid. De eerste keer werd er fanatiek teruggezwaaid en wat bleek: een deel van onze groep zat erin! 'Nee sorry, verkeerde maatschappij, jullie mogen niet mee'. Anita had echter ondertussen de deur al open gezwaaid: 'but, they're our group as well!' Nee we mochten echt niet mee, onze bus kwam over 10 minuten. Jammer maar helaas. We wachten wel. Lekker uitgeteld op dat bankje zitten wachten en vervolgens over de kapotte hobbelige weg weer naar Ushuaia. Daar zaten Rogier en Anita nog op ons te wachten en zijn we nog een beetje sightseeing gaan doen in de stad.
Zo stonden er een heleboel platen over de Falkland-oorlog. Het werd een beetje raar beschreven, misschien iets te zoet en lief: er worden spelletjes gespeeld en gevoetbald. Enfin, we moesten nodig iets drinken. Onderweg naar een cafeetje nog een aantal kaarten gekocht om naar oma e.d. te sturen. Daarna eindelijk even rustig zitten en lekker uitrusten en bijkomen.

Gaan we nog een museum doen? Anita en Rogier waren alvast gegaan terwijl wij in het café nog iets meer bij kwamen. Mwah, zowel Rogier als Astrid (die ons had zien zitten en even was komen buurten) zeiden dat het niet veel soeps was....doe maar niet. Prima, gaan we iets eten en dan aar boven lopen? Ja doe dat maar. Restaurantje waar we heen wilden gaan ging pas open over uurtje, ja dag daar gaan we niet op wachten....dan maar eerder naar boven toe! Je kon toch ook in het hotel wat eten? En if not, dan gaan doen we de chips wel als avondeten, of niet en vallen zo het bed in. Deal? Deal!!

De allerlaatste keer stijle weggetjes naar boven en half slingerend door de stad...mijn benen kunnen boven aan bij het hotel gewoon niet meer... Nog een paar meter. Wat zeiden ze ook alweer over de laatste loodjes?
Rien, Helena, Bea en Paula bleken hetzelfde plan te hebben voor het avondeten. Eerst even douchen en kort even op bed gelegen. Vervolgens met z'n zessen lekker gegeten. Betalen moest bij de receptie. En wat bleek daar? Als toepasselijk einde van deze dag? Het pinapparaat was kapot!

Zo, het waren er als het goed is 15... Veel is kapot hier, maar eigenlijk boeit dat niet. De natuur en de mensen zijn heel erg heel!