Dag 20: Van klimijzers tot stijgbeugels

Vroeg op, we vertrekken vandaag naar Chaltén. Even de laatste keer genieten van het verse fruit bij het ontbijt hier. Tassen pakken en gaan met die bus. Langzaam raakt El Calafate uit zicht en worden de huisjes langs de weg verwisseld voor eindeloze vlaktes met her en der uitzicht op meren en, in de verte, hoge bergen met sneeuw en gletsjers. Het is hier niet vlak zoals bij Puerto Madryn, maar zeer heuvelachtig en de weg kronkelt als een oneindige slang door het landschap. Er zijn prachtige vergezichten die gewoonweg niet te fotograferen zijn, maar die ik heel graag zou willen delen met thuis. Het hele uitgestrekte en glooiende landschap met in de verte ruige rotsen op de bergen geeft zowel een groot als klein gevoel. En het gaat maar door. Elke bocht in de eindeloze weg geeft opnieuw een nieuw uitzicht dat minstens even mooi is als het vorige. Tel hier een aantal guanaco's bij die over het vlakkere terrein lopen met een aantal golvend overvliegende condors die geen moeite lijken te hebben met de harde wind die, ongetwijfeld zo hoog boven de grond, waait. Ze glijden sierlijk door het luchtruim en het is moeilijk voor stellen dat deze vogel een spanwijdte van 3 meter heeft. We stoppen een aantal keer om de omgeving zo goed en kwaad als het kan op de gevoelige plaat te leggen. Even wat drinken en door met de tocht. Nog enkele fotostops voor het uitzicht en de komische verkeersborden die ze hier hebben. Er zijn borden die waarschuwen voor de harde wind. Die wind, die is er vandaag even niet zo.. 'Wat bij ons een storm is, is hier dagelijkse kost,' aldus Sylvia. Maar vandaag dus even niet. Vandaag is het rustig.
Qua weersvoorspelling vandaag: wind, een drupje regen, maar verdacht goed bijgetrokken in vergelijking met de voorspelling van een paar dagen geleden. Jaja, told you so! Dat goede weer, dat is van ons. We hebben die zon aan een lijntje achter de bus gehangen en we nemen hem mee! ;-)

Eenmaal in Chaltén aangekomen, is de wind toch ook wat aangetrokken. We komen rond 12u aan in het hotel, de Pudu-lodge dit keer. Kamers zijn nog niet klaar dus dan 'bewaren' we de spullen maar tegenover de balie. Voor vanmiddag staat een paardrij-ritje op de planning. Althans voor ons en Astrid, de rest van de groep gaat zelf wat rondkijken hier. Op naar de camping, daar moeten we het namelijk regelen. Zo gezegd, zo gedaan! Betaald, geregeld en weer terug naar het hotel. Kleine stop bij een empanada-shop onderweg en let's wanjel!
Wat een heerlijke empanadas waren dat! We hadden er 2 met pruim, spekjes en walnoten en eentje met caprese-vulling. Omnomnom.

Om 2 uur worden we opgehaald bij het hotel. Een kwartier van te voren was onze kamer klaar. Hophop! Even gauw spullen boven zetten en omkleden naar onze paardrij-proof outfit en weer terug naar beneden. Daar hebben we even rustig op een trapje gezeten en werden we uiteindelijk om kwartover opgehaald.
Dat busje moest over een gravelpad. Het hobbelen begint nu al! ;-) Na een poosje hobbelen stopten we om uit te stappen. Een wiebelige loopbrug over. Man man, wat een wind! Oppassen dat je er niet vanaf geblazen wordt.
Aan de overkant was dan de manege. Nou ja, 'manege' is beter. De paarden staan hier namelijk gewoon los in de buitenlucht. Echt stallen zie ik zo niet. Iedereen chaps om de kuiten en vervolgens worden we op het paard geholpen, al dan niet met ondersteuning van een kleine verhoging (iets met korte beentjes). De namen van onze paarden: Astrid had Wortel (Zanahoria), Carlijn Vizcacha ([Bieskatja]) en ik had Larguirucho ([Largiroetjo], incl rollende r en harde g, doe maar eens een poging!).
Die beestjes lopen inderdaad gewoon achter elkaar aan. Echt sturen is niet eens nodig. We beginnen rustig in stap, maar af en toe komt er een stukje draf tussendoor. Best even een beetje wennen. Op zoek naar het juiste ritme, en als je dat dan gevonden hebt, stopt het beestje weer.
De paarden zagen er goed verzorgd uit. Ze hadden ook wel echt allemaal een eigen willetje. 'Zo! Hier ga ik even wat eten'. 'Water? Mooi! Dorst!!' Vooral bij de bomen was die wil duidelijk. Ho, boom, met takken, ik wil wat meer naar rechts! 'Hoezo naar rechts? Nope, geen zin in. Ik ga rechtdoor!! Ik pas prima onder die takken door, dat jij nou op mijn rug zit en hoger bent.. Your problem!' Het leverde best grappige taferelen op! :-p Een aantal zijn nog op beeld vastgelegd door een groepsgenootje, Victoire. Een Frans meisje dat een halfjaar in Chili/Argentinië blijft om te studeren.
De groep bestond verder nog uit een koppel uit Buenos Aires dat hier op vakantie is voor een weekje. En dan waren er nog de twee begeleidsters. Klein groepje dus.
Stiekem waren we met zijn drieën best aanwezig in de groep, maar wat hebben we gelachen. Carlijns paard wilde namelijk steeds iedereen inhalen, het liefst van rechts. En Wortel deed ook vooral waar 'ie zin in had. Daans paard hield van bomen, Daan iets minder.
De omgeving hier is trouwens ook echt weer prachtig! We reden door een vallei waar een riviertje doorheen kronkelde. Stukjes door een bos, afgewisseld met stukjes over weide, en dan weer over een stenen/rotsen-pad, met daarbij nog af en toe nog het riviertje op een ondiepe plek over. Echt prachtig!
Het spatje regen van Sylvia was ondertussen ook gekomen. Het miezerde ietwat, maar dat was niet storend. Nadat we ongeveer anderhalf uur gereden hadden door de prachtige vallei was het tijd voor een korte thee-pauze. De timing was perfect, het begon namelijk harder te regenen, precies toen we binnen waren!
Laatst uur terug gereden. Wortel voelde zich duidelijk beter vooraan en Vizcacha leek er niet heel veel zin meer in te hebben, die liep lekker rustig achteraan. Larguirucho vond het ook vooraan wel best, die had er zin in! Zodra er ook maar een beetje ruimte was, werd de draf ingezet. Een van de twee begeleidsters liep met ons voorop mee en al gauw was de groep in tweeën gedeeld. We hebben zelfs nog een heel stuk gegaloppeerd met zijn drietjes. De laatste meters liepen Astrid en ik alleen voorop, de rest lag vrij ver achter ons. Een jong paard kwam ons tegemoet gerend en gehinnikt, gevolgd door een merrie met haar veulentje. Heel lief om te zien. Ze liepen vervolgens ook weer met ons mee terug.
Toen de paarden eenmaal van het zadel verlost waren, gingen ze eigenlijk stuk voor stuk allemaal even lekker omrollen in het zand. Volgens Astrid kunnen niet alle paarden dat, maar ze deden het toch. We hadden even tijd om te zien hoe het hier nu precies zit. Okee, ze kunnen dus gewoon echt het park in lopen als ze daar zin in hebben. Eigenlijk lopen ze gewoon los. Er is geen hek of iets dat dat voorkomt. Best bijzonder!
Na gedag te hebben gezegd tegen de kat en het huisschaap, weer de wiebelbrug over en erna de hobbelbus weer in. Zo! Dat was zeker geslaagd, was leuk!

's Avonds zijn we met z'n vijven het dorpje ingegaan, op zoek naar een restaurantje. Het regende nog steeds, inmiddels ook al wel wat harder... El Muro, zou het beste grillrestaurant zijn hier, zat vol. De rest van de groep had hier wel een tafeltje bemachtigd. Naja, door dan maar! Uiteindelijk zijn we bij de Cervezeria beland waar we heerlijk gegeten hebben en een heel gezellige avond gehad hebben. Morgen weer hier? Staat nog genoeg lekkers op de kaart!
Door de inmiddels stromende regen terug naar het hotel gegaan en lekker gaan slapen. Morgen maar weer eens aan de wandel!