Dag 16: De klim
Blijf op de hoogte en volg Danielle & Carlijn
22 Januari 2017 | Chili, Torres del Paine
Gisteravond was het trouwens nog erg gezellig. We hebben eerst geborreld omdat Rien 2 dagen geleden jarig was. Een hapje en een drankje, gezelligheid en met z'n allen nog voor hem gezongen. Lekker buiten gezeten in het zonnetje en de wind. De lucht werd geleidelijk aan grijzer en langzaam maar zeker ging het regenen. Toch maar naar binnen dan. Nog even een paar rondes boerenbridge gedaan met Anita, Rogier en Astrid en toen was het etenstijd. Na het eten, dat overigens erg goed van smaak was, zijn we nog even verdergegaan met kaarten. Dit keer deden Jan en Jellie ook mee. Eerst boerenbridge en daarna escargot (jup, we hebben het ze allemaal geleerd). Langzaam maar zeker werd het tijd om te gaan slapen, want zoals gezegd moesten we vandaag vroeg op voor het ontbijt.
Terug naar vandaag. Om 9.00u worden Anita, Astrid, Rogier, Ferry en wij opgehaald door de gids. We gaan wandelen. Het zal een zware, 7 uur durende tocht worden met veel stijgen met als eindbestemming een meer bovenop aan de voet van de Torres (3 hoge rotsformaties met als naam 'torens'). De wandeling is 11km lang (heen en terug) en bestaat uit 3 delen. Het eerste deel loopt vrij steil continu omhoog, een dikke 2km waarin je 400m stijgt. Dan komt er 3km door een bos, waarin stijgen en dalen elkaar afwisselen en je in totaal ongeveer 100m stijgt. Het laatste deel gaat over rotsen. Steiler dan deel 1, maar wel aanzienlijk korter: 800m.
Vol goede moed beginnen we eraan. Via een houten bruggetje waar maximaal 2 mensen tegelijk op mogen, lopen en groupe met Rien en Helena naar het begin van de tocht. Hier gaan zij naar links en wij naar rechts. En omhoog. Via een zandpaadje met rotsen tussendoor lopen we omhoog. De groep raakt steeds verder voor ons. Oioi, dit is pas het begin van de wandeling.. Daan heeft het nu al benauwd en Carlijns been vindt het ook niet heel prettig. We blijven proberen, met pauzes die steeds dichter op elkaar komen te liggen. De groep (+gids) zijn inmiddels al ver vooruit, we zien ze niet eens meer. 'Daan, ik trek dit niet. Dit is de eerste km, ik denk dat ik terug ga. Ga jij vooral door als je wil!!' Wat getwijfel, maar Daan wil het toch wel graag proberen. Wat eten en drinken opnieuw verdeeld, en dan scheiden onze wegen voor vandaag...
Daan:
Met gemengde gevoelens loop ik verder omhoog. Ze vond het echt niet erg, gelukkig maar! Desondanks voel ik me toch een beetje schuldig. Ik hoop maar dat Carlijn nog andere mensen van de groep tegenkomt en toch een leuke dag zal hebben.
Poeh hé! Wat is dit een pokkeneind omhoog lopen zeg, wat is dit zwaar! Maar ik wil door, ik wil die top zien. Maar of ik het ga halen? Ben er bang voor.. Zeker als dit zo door gaat..!
Na bijna een uur mezelf motiveren om toch door te gaan en ploeteren, zie ik een eind naar boven dan de gids staan. Hehe, eindelijk. De rest van de groep is al doorgelopen. Heb hem, nadat ik weer enigszins op adem gekomen was, uitgelegd wat er gebeurd was en dat Carlijn teruggegaan was.
Dit eerste deel van de wandeling was echt ontzettend zwaar. Het blijft maar stijgen en stijgen, en stijgen.. Waarom doe ik dit ook alweer? Na nog bijna 2 uur bikkelen, en een aantal nodige adempauzes, komen de gids en ik aan op het hoogste punt van dit deel. Nu een stukje dalen, om daarna ook weer wat te stijgen (heel fijn...). Tijd om ook wat om me heen te kijen. We lopen op een grindpad, van max 1m breed, en aan de rechterkant kijk je het dal in. Helemaal beneden loopt een rivier. En verder zie je bergen, tinten groen, boauw en grijs. Er komt nu ook wat wind de hoek om. Heerlijk! Dan komt er een huisje in zicht, 'Chileno'. Een restaurantje waar de rest op ons wacht. Het einde van dit verschrikkelijke eerste deel van de wandeling zit er bijna op!
We steken de rivier over en komen bij het restaurantje aan. Binnen zit de rest aan een tafel met een drankje. Krijg bijna applaus toen ik binnen kwam :-) Ze waren blij dat ik er was en dat ik het gehaald had, echt super lief! Rogier: 'Wat wil je drinken?' 'Carlijn heeft het geld..' 'Dat maakt niet uit! Wat wil je drinken?!' Die cola light was echt heerlijk! Lekker koud ook. Ze vonden dat ik het nog snel gedaan had, hadden ons nog helemaal niet verwacht. Ik twijfelde of ik wel door moest gaan, ook omdat ik het rot vond om de groep zo op te houden. Dat zagen ze helemaal niet zo: 'we zitten hier heerlijk aan een drankje. En ehm.. Om heel eerlijk te zijn vond iedereen het een heel zwaar pokkenstuk,' stelde Anita me gerust. 'Je gaat gewoon mee hoor!' zei Astrid, 'We gaan het met zijn allen halen! Als team. En daar hoor jij ook bij. Vinden we leuk!' Wauw! Wat ontzettend lief. Ontroerend gewoon. :-)
Nadat we uitgerust waren, begonnen we aan het 2e deel: bos. Het was een oud bis van 200-400 jaar oud volgens de gids. Het ging inderdaad op en neer, waarbij 'op' de overhand had, onderweg kleine pauzetjes. Astrid bleef achter me lopen en op zware momenten hielp ze me erdoor heen. Same goes for Anita. Super lief! Ferry was in z'n eigen tempo alvast doorgelopen. Helemaal prima!
Het bos ging beter dan het eerste stuk. Uiteindelijk kwamen we aan de voet van deel 3. Wat een prachtig uitzicht hier zeg! Echt supermooi! Kleine pauze om allemaal wat energie op te doen en weer door.
Ook echt wel weer pittig dit! Omhoog over een pad dat steeds meer uit rotsen ging bestaan en met vlagen ook via een klein stroompje. Ook echt met hoge opstappen tussendoor (hoog = boven m'n kniehoogte). Toen we boven de boomgrens kwamen, waren het alleen maar rotsen. Prima, maar oi.. Op een gegeven moment wilden m'n benen niet meer. Helemaal op. De wandelstrategie werd aangepast en we gingen in kleine stappen omhoog. 'Volgend doel: dat paaltje daar' Astrid bood aan m'n tas over te nemen en heeft dit het laatste stuk ook gedaan. Ook weer heel lief :-)
Gelukkig was ik niet de enige die het pittig vond. De rest deelde die mening en je zag dat anderen hetzelfde vonden. Zo ook het 'roze luipaard', een meisje met een neonroze legging met luipaardprint erop aan, paarse schoenen en tas met print en een rood-blauw-roze jas met weer een andere drukke print.. Juist ja. 100m voor het eindpunt kwamen we Ferry tegen. Hij had drie kwartier boven gezeten en begon het koud te krijgen. Dus hij begon aan de terugtocht. Maar we waren er bijna! En het was echt heel mooi.
En dat klopte. Nog om een groot rotsblok heen geklauterd en vervolgens naar links afgebogen en toen waren we er! Een prachtig turkoois blauw meer aan de voet van de torens. Wauw! Anita en Rogier hadden al een mooi plekje uitgezocht voor de lunch en we hebben genoten. Prachtig beeld zo. Die rotsformaties zijn echt bizar groot. Het is zowaar helder. De wolk begint bij de top van de middelste en hoogste toren, ruim 2100m hoog volgens de gids. Kleine fotoshoot als bewijs dat we er geweest zijn, en 45min later begonnen ook wij aan de terugtocht.
Dezelfde route terug. We werden nog verrast door een vos die heel nonchalant langs kwam lopen. Mooi beestje! Mam, pap: geloof het maar, heb echt een vos gezien en een foto als bewijs ;-p
Ondertussen was er een donkere wolk aan komen zetten over de bergen. Toch mooi dat het effect hiervan overal hetzelfde is. De wind draaide 180° (prima! Hadden we hem in de rug) en trok aan.
De terugweg was ook pittig, maar dan vooral voor de knieën. Toch kunnen genieten van de omgeving en we zijn eigenlijk in één keer doorgelopen naar Chileno om daar weer even een pauze te houden. Zo he.. Als je dan gaat zitten, voel je toch echt je voeten/kuiten... We waren eigenlijk allemaal al best moe. Maar ja, ook logisch aangezien het inmiddels al bijna vijf uur was. Zoals op de heenweg deel 1 het zwaarst was, was het dat op de terugweg ook. Eerst weer een stuk omhoog en daarna aan een stuk door omlaag lopen. Oi oi oi. Ik had het gevoel alsof m'n sokken ín m'n voeten zaten, gewoon van het lopen. We waren alle vier op en liepen op onze laatste benen. Langzaam begon het wat te druppen. Prima, beetje afkoeling was welkom.
'Ich glaub da kommt Regen' hoorde ik, een kwartier later, een Duitse man tegen zijn vrouw zeggen. Grapjas! Het regent al, al best een tijdje! Voor degenen die het verhaal hierachter weten, het viel in de categorie 'Dass war ja schnell!' (Oostenrijk-vakantie, rodelbaan)
De gids was inmiddels met Astrid vooruit gelopen. Hij had haast, een vriend van hem stond immers al een tijdje op hem te wachten... De laatste meters liep ik samen met Anita door de regen. Goed gesprek gehad, ook weer echt heel lief. Toen we bijna bij de refugio waren, stonden daar ineens Astrid en Rogier op ons te wachten in de regen. 'Samen uit, samen thuis. We gaan met z'n vieren over de streep!' Heel tof dit!!
Uitgeput de laatste meters gemaakt en iets na half 7 het hoofdgebouw binnengestapt. In een ruimte naast de hoofdzaal zaten Bea en Paula. Ze waren onder de indruk dat we het gehaald hadden. 'Sorry, we stinken best wel allemaal..' Was geen probleem. Schoenen uit, drinken erbij, en proosten maar! 'Nog eens super dank jullie wel voor alles vandaag!' Langzaam maar zeker druppelde de rest van de groep ook binnen. Hebben zelfs nog een applausje van Helena gekregen. Was echt een warm welkom van iedereen. Echt leuk en heel fijn.
Iedereen had een fijne, leuke en mooie dag gehad. Eerst maar even aan tafel voor het avondeten en daarna douchen. Daar heb ik zin in!
Iedereen was best wel moe en ging al vroeg op bed liggen. Deze nacht lagen we in het bijgebouw in tegenstelling tot de vorige nacht. Bagage verhuizen dus. Mijn tas was er zelfs al! Had Carlijn voor me geregeld, jeej! :-)
Rogier, Astrid en ik zijn echter nog (in onze meest charmante outfits) terug gegaan naar het hoofdgebouw voor een drankje. Het is immers onze laatste dag in Chili en we hebben toch wel een prestatie neergezet met z'n allen vandaag.
Cocktails maken ging vanavond echter niet. Het meisje achter de balie zei dat er niets was, maar we kregen sterk het gevoel dat ze gewoon niet wist hoe ze een Daiquiri of een Piña Colada moest maken. Wat geïmproviseer van onze kant later hadden we dan toch drankjes. Gezellig nog ge-escargot en gekletst met z'n drieën. Iets viir twaalven vonden we het mooi geweest en zijn we richting bed gegaan. Lopen ging niet echt soepel, maar we zijn er gekomen!
Weltrusten en tot morgen!
Carlijn:
Tijdens het begin van de wandeling voelde ik m'n been al een beetje beginnen met zeuren. Een km verder ging dat ding gewoon echt niet meer. Warm, zwaar, opgezet, stijf, kloppend enz. Ja dit wordt hem niet. Ik besluit dus terug te keren en een ander pad te lopen. Bewaar liever m'n been voor de gletsjer wandeling. De afdaling terug ging prima, er kwam langzaam weer wat leven terug in mn been en ik kon best prima beginnen aan de tocht langs de meren. Over wat glooiend terrein gelopen in m'n eentje en op een plateau met prachtig uitzicht even uitgerust na ongeveer 2 uur lopen. Hierna weer verder tot ik op een gegeven moment een deel van de groep zag zitten lunchen. Sylvia, Jan en Jellie en Kristien zaten van het volgende uitzicht te genieten en heb er even bij gezeten om weer bij te komen en wat te babbelen. Vervolgens nog een tijd met Sylvia gezeten en op Rien en Helena gewacht (die zagen we aankomen in de verte). Toen zij waren gearriveerd vlogen er plotseling 2 condors heel laag over en cirkelden rond schuin boven ons hoofd. Helemaal verbaasd en genieten van dit schouwspel bedachten we opeens dat we ook nog wat foto's moesten maken hiervan.....eeeeehm, waar is die camera?! Te laat, de twee vogels waren in rap tempo alweer door en eigenlijk buiten foto afstand. Achja....we hebben het geheugen nog ;)
Op m'n gemakkie terug gelopen en bij terugkomst in het hostel wat geluncht. Lekker zitten relaxen en eens even wat boeken kunnen lezen. Bagage nog vervoerd naar de andere kant en gewoon weer verder gerelaxed....ook eens goed.
Zo mijn been kan er in ieder geval weer tegen nu! Op naar die gletsjer tocht overmorgen!
-
24 Januari 2017 - 17:55
Helma:
Bikkels -
24 Januari 2017 - 20:43
Henk De Vries:
Daan had die vos ook 5 jongen??
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley