Dag 24: Tango for two...of drie........of vier?!

Goeiemorgen. Lekker geslapen in onze ge-airconditionede kamer. Des te heftiger was de schok toen we vervolgens na het ontbijtje op weg mochten naar de fietstocht. Het was al warm, 28°C met een strak blauwe lucht en fel schijnend zonnetje. Nu al gewoon; het is 9u!
In eerste instantie waren we van plan om met de metro te gaan. Vervolgens ging dat plan toch niet door omdat de manier van kaartjes kopen was omgegooid. Dan maar een taxi! Nog even gekoeld zitten (weliswaar plakkerig met z'n drieën op de achterbank) en daarna weer de hitte in. Er was trouwens een bijzonderheid deze taxi. Daan was te lang! Rechtop zitten was niet mogelijk voor haar. Poging tot iets onderuit zakken dan maar. Ook ingewikkeld.. Iets met de rugleuning van de stoel van de chauffeur.. Naja, meer ingedeukt kan ze niet zitten, dan maar met de knieen in zijn rug poken...
Na dit ritje kwamen we aan op Plaza de San Martin. Daar wachten we op de gids waar Sylvia mee heeft afgesproken. Er komen nog twee Fransen bij die mee gaan fietsen. Eigenlijk zijn we een stel gekken om met deze temperaturen te gaan fietsen. Maargoed, we zijn touristen, dus we doen het lekker toch.

Dit plein heeft met name een politiek belang. Dat wordt direct duidelijk! Er is een hele hoop gedoe rondom het beeld van San Martin. Er staan hekken en er ligt een rode loper. Dan is er nog een blik politieagenten opengetrokken. Een zwerver die bij het beeld zit/ligt wordt vriendelijk verzocht om een ander plekje te vinden. Dan komt er nog een extra check van het beeld met behulp van een snuffellabrador. Lijkt goed gekeurd. Aan de voorkant hangen allerlei vlaggen, met name blauwe en rode. Nadere inspectie leerde ons dat het ging om de Argentijnse en de Turkse vlag. De krans die met precisie in het midden gepositioneerd werd, maakte duidelijk voor wie deze heisa allemaal nodig was. De Turkse minister van Buitenlandse Zaken kwam op bezoek. Aha! De militaire fanfare kwam in twee groepen nog aangemarcheerd en iedereen nam zijn/haar plek in.

Gezien de plechtigheid op het plein waar we staan gaan we te voet naar de plek waar de fietsen staan. Even zadels aanpassen en op de pedalen. Terug naar het plein waar we net vandaan komen. Alex, de gids, vertelde over de geschiedenis. Die man op dat paard, vertel. In 1810 heeft Jose de San Martin heeft gezorgd voor de bevrijding van Argentinië. Dat jaar gebeurde hetzelfde ook in Chili en Peru. Te paard. Ook in die andere landen vind je beelden van hem, maar dan zijn die toch anders dan het beeld dat hier staat. In Argentinië is het een beeld van een man op een stijgerend paard met een korte staart. In Chili staat het paard altijd op 4 benen en heeft een lange staart (die verbonden is met de grond). Verklaring hiervoor: aardbevingen. Volgens Alex het enige dat stabiel is in Argentinië, de grond! Mooi dit!

Aan de rand van het plein staat een oud Frans uitziend gebouw, het San Martin Palace. Hedendaags huist hier het ministerie van Buitenlandse Zaken. Vroeger was dit gebouw het huis van de rijke familie Anchorena, een famiglia patriarcale. Niet van adel maar wel van aanzien (en dat vonden ze zelf ook..). Zo vonden ze ook dat ze een eigen kerk moesten hebben. Die werd dan ook gebouwd. Een prachtig gebouw en dat leverde nog meer aanzien op. Ze vonden zichzelf ook wel echt fantastisch als we de gids mogen geloven. De jongste zoon werd verliefd op een dame 'van beneden hun stand' en dat kon natuurlijk niet! Die dame heette Corina Kavanagh en was een Ierse erfgename. Toen het (geheime) stel, na een geheime relatie, bekend maakten te gaan trouwen, werd dat natuurlijk niet geaccepteerd door zijn familie. Zoonlief werd naar Europa gestuurd om te studeren en de vrouw werd door de rest van haar omgeving met de nek aangekeken. Ze schaamde zich, maar was ook boos en uit op wraak. En die nam ze. Ze kocht de grond direct vóór de kerk (vanaf het plein gezien) en liet er een gebouw bouwen. En wel zo, dat die hele kerk dus niet meer te zien was vanaf het plein. In die tijd (1936 was het klaar) het hoogste betonnen gebouw ter wereld en voor lange tijd het hoogste in heel Zuid-Amerika. Over de vorm ervan doen er zich 2 verhalen de ronde. Het eerste vertelt dat het geïnspireerd is op the Empire State Building in NYC. Het tweede: het heeft de vorm van een middelvinger die Corina naar de familie op deze manier nog altijd naar de familie uitsteekt. Sweet revenge...!

Ergens halverwege het vorige verhaal waren we naar de tweede stop gefietst. Vanaf daar zag je net een stukje van de koepel achter het Kavanagh-gebouw uitsteken. We stonden voor een monument. Dit monument had betrekking op de Malvinas (aka Falkland eilanden). Alex vertelde dat dit een gevoelige kwestie is voor de Argentijnen (dat hadden we inmiddels al een poosje door) en legde uitgebreid uit waarom.
Sinds de bevrijding van Spanje en de onafhankelijkheid van het land is de politiek onrustig geweest. Dictaturen en democratieën hebben elkaar afgewisseld. De huidige periode is de langste periode in de geschiedenis van het land waarin er sprake is van een democratie: de afgelopen 34 jaar. Om aan te duiden hoe recent dit eigenlijk allemaal nog is, vertelt Alex dat hij thuis de jongste van 5 kinderen is en in zijn gezin de enige is die in democratie geboren is.
In deze onrustige tijden is er ook een burgergoorlog in Argentinië geweest. De Falkland-eilanden, ofwel de Malvinas, zijn oorspronkelijk altijd Argentijns geweest. Tijdens de burgeroorlog zijn de Engelsen naar de eilanden gegaan en hebben eigenlijk soort van gezegd: 'Zo, dit is nu van ons!' (1833) Argentinië had op dat moment geen interesse in dit hele gedoe en heeft het laten gebeuren. Toen het land 150 jaar later politiek gezien in rustiger vaarwater terecht kwam, werden ze zich er pas bewust van en toen was het natuurlijk niet goed. Dat kon niet. 'Die pakken we wel even terug van de Engelsen,' en op 8 april 1982 vielen ze de eilanden binnen. Kleine onderschatting.. Want ja, tijdtechnisch was het 'even', maar het Britse leger hadden ze toch flink onderschat, en de bijbehorende koningin ook.
Hij vertelde ook dat de tijd net na de oorlog heel dubbel was en vooral ook schaamtevol. Er zijn veel Argentijnen gesneuveld, maar tegelijkertijd waren er ook een heel aantal Argentijnse soldaten bevriend geraakt met Britse soldaten. Daarnaast zeiden de eilandbewoners dat ze liever Britse 'warprisoners' waren dan Argentijnen: van de Britten kregen ze tenminste water en eten. Die regering had daar wel het geld voor, de Argentijnse niet...
'Klein' detail over de relatie tussen Argentinië en de Britten: tot 150 jaar geleden waren het dikke matties. Groot Brittanië heeft jarenlang geld gestopt in het opzetten van het openbaar vervoer hier in de stad. Dat is ook de reden waarom tot op de dag van vandaag de bussen en metro's links rijden, terwijl het overige verkeer gewoon rechts rijdt.

Om niet te veel info hier te spuien, hou ik me nu even in. We fietsen verder via de nieuwste, duurste (€9000,-/m2) en veiligste (want ja, hier zie je geen politie op straat) wijk, Puerto Madeiro. Nog niet heel lang geleden was dit de armste wijk, vol met prostitutie en drugsgebruik. Met de nationaal belangrijke gebouwen op steenworp afstand, besloot de regering meer geld in de wijk te pompen om hem zo te verebeteren. Oude pakhuizen zijn nu restaurantjes en pubs, er werd een nieuwe brug gebouwd als eyecatcher (soort mini Erasmusbrug, die de tango uitmoet beelden), en er kwam allerlei nieuwbouw (hotels, kantoorgebouwen, enz). Hier nog over een pleintje gefietst dat 'Reina de Holanda' heette met daarop een beeldje van een jonge Beatrix en van Anne Frank. En ondertussen genoten van de mooie tallships die hier her en der liggen. Lang geleden was dit de haven van de stad, maar het was op een gegeven moment zo smal dat de schepen er niet eens inkonden. Ze moesten buiten de haven gaan liggen en met kleine bootjes werd de lading aan land gebracht. Dat kan efficiënter dachten ze, en dat gebeurde ook. Nu is de echte haven ergens anders en vaart hier eigenlijk nauwelijks meer iets.

Via de boulevard (die ooit aan de Rio de la Plato lag) met beelden van belangrijke Argentijnse sporters (Messi is vernield), gaan we naar La Boca. Het oude havengebied van de stad, waar zeer kleurrijke huisjes zijn gebouwd. Er wordt tango gespeeld en gedanst op straat en we genieten van een klein hapje en koud drankje op een terras. Die waren inmiddels zeeeeeeeeer welkom na het fietsen in de hitte. Het was namelijk stralend weer met een temperatuur van zeg 35°C. Al fietsend was het okee-ish, maar als we stilstonden voor een stoplicht.. Manman wat een hitte. Dus dat koude drankje, meer dan welkom! We hadden zeg 20min om zelf wat rond te kijken in dit straatje van La Boca. Maar blijf wel op deze straat, want het is een arme wijk met veel criminaliteit. Sylvia had ons gisteravond al gewaarschuwd en gezegd dat we er niet mochten komen. Maar met de guided tour was het okee. Wel een gezellig straatje zo, heel kleurrijk.

Na de welkome pauze weer door met fietsen. We komen langs het stadion van het voetbalteam La Boca, waar Maradonna ooit begonnen is. Het is een vrij groot stadion met plek voor 54.000 man en als bijnaam 'koekblik' heeft. Het is geel met blauw gekleurd, terwijl het oorspronkelijk zwartwit was. Bijpassende anekdote van Alex: zwart en wit waren de oorspronkelijke teamkleuren van La Boca. Er was echter nog een ander team met die kleuren en dat kan natuurlijk niet. Om dit op te lossen speelden de teams een wedstrijd tegen elkaar en de winnaar mocht de kleuren houden. Dat was dus niet La Boca. Na de wedstrijd ging het team, de coach en de hoge piefen van de club naar de haven en spraken af de kleuren van de vlag van het schip dat als eerste langs voer als kleuren te nemen. Dat schip, bleek een Zweeds schip en dus werden het blauw en geel.

We eindigden op Plaza de Mayo, waar onder andere het Casa Rosado aan ligt. Het presidentiële paleis en de kleine Argentijnse vlag die onder de grote wappert, toont dat de president aanwezig is. Alex vertelt nog het verhaal van de moeders met witte sjaals. Juan Peron werd in 1973 verkozen als president. Na zijn overlijden het jaar erop werd dit doorgeschoven naar zijn toenmalige vrouw, Isabella. Zij werd in 1976 afgezet door de militaire junta. Hello dictatuur... en het begin van de Guerra Sucia (the Dirty War). Iedereen die het niet 100% eens was met het beleid van deze dictatuur werd aangepakt. Er werd veel geweld gebruikt en mensen 'verdwenen'. Er zijn duizenden mensen en kinderen verdwenen. Er waren concentratiekampen waar de mensen naar vervoerd werden. De jonge kinderen en baby'tjes werden afgepakt van de moeders en vervolgens werden ze verkocht of gegeven aan de rijkere/betere gezinnen die wel hun mond hielden (en/of het eens waren met de daden van de junta).
De awareness van deze praktijken was laag, heel laag. Er werd in de media niets over vermeld. Veel mensen wisten helemaal niet dat er mensen verdwenen of wie er verdween en wat er met ze gebeurde wist al helemaal niemand. Is nog steeds (in elk geval deels) onduidelijk. Protesten hiertegen werden natuurlijk neergeslagen, en er werden weer een heel aantal mensen opgepakt en nooit meer teruggezien... 30 april 1977 verzamelden zich een aantal vrouwen. Allemaal met 1 gemeenschappelijk iets: van allemaal was er minstens 1 kind verdwenen door de militaire junta. Tijd voor protest, stil protest want anders vergaat jou hetzelfde lot... Ze begonnen met lopen. Urenlang rondjes lopen op het plein voor Casa Rosada. Wekelijks verzamelden zich steeds meer vrouwen en er werd heel wat afgelopen. Daarnaast ontstond er een stil teken om aan elkaar duidelijk te maken dat je ook iemand verloren was. De moeders droegen witte hoofddoeken, en mensen droegen foto's van hun geliefden die verdwenen waren op de borst. Zo maakten ze elkaar duidelijk wie vermist werd.
De 'mothers with the white scarfs' waren het begin van een internationale mensenrechtenorganisatie die vandaag de dag nog steeds actief is.
In de begin jaren ging er nog wel eens iets mis. Was het protest niet stil genoeg... Zo werd Azucena Villaflor, een van de oprichtsters van dit protestgebeuren, opgepakt in de nacht volgende op 10 december 1977. Die dag, International Human Rights Day, hadden ze namelijk een krant uitgebracht met daarin advertenties van de verdwenen mensen. Villaflor werd opgepakt en is nooit meer gezien. Waarschijnlijk is ze naar een martelkamp gebracht en vervolgens met een 'death flight' meegemoeten.
De 'death flights'... Werkelijk... Mensen werden aan boord van een vliegtuig gezet, vervolgens gedrogeerd (verdoofd/gesedeerd) en daarna eruit gegooid boven de oceaan of de rivier. Is toch onvoorstelbaar? En dat zo ontzettend recent.. En voor de voetbalkenners: tijdens het WK in 1978 (dat in Argentinië plaatsvond) gebeurde dit dus ook. Het werd alleen wel voor de pers verzwegen. Echt bizar...

Hierna teruggefietst naar de garage waar we de fietsen moesten neerzetten. Helemaal kapot moe van de warmte en vele indrukken en (bizarre) informatie, maken we samen met Astrid een plan de campagne. Eerst: ergens iets drinken en lunchen. Zijn we aan toe! We komen uit bij een Franse bistro en genieten van de airco, koud drinken en een heerlijke salade. Daarna gaan we nog even kort op pad voor de laatste souvenirtjes voor Astrid en terug naar het hotel. Gaan we lopen? No way, hebben genoeg zonuren gehad voor vandaag. We vangen een taxi, worden bij het hotel afgezet en dan is het zwembad tijd. Want ja, die is er, op het dak. Lekker even afgekoeld en bijgekletst met andere groepsleden die het water op kwamen zoeken. Rond half 7 worden wij drie opgehaald voor ons avondprogramma, dat geheel in het teken van de tango staat. En we zijn na twaalven pas weer terug... Gevolg: een deel van de groep zullen we niet meer zien, oftewel tijd om afscheid van te nemen. Achtereenvolgens zoeken we Rien en Helena, Ferry en Christien en Jan en Jellie op. Toch wel gek dit... Het voelt namelijk nog helemaal niet alsof het er alweer bijna op zit, maar het is toch echt zo..

Na even wachten in de lobby worden we dan toch opgehaald. Een korte citytour (geen idee waar we heen gaan...) en een korte stop onderweg om nog 2 mensen op te halen later en het busje stop. La Ventana, van buitenaf al helemaal in het teken van de tango. Er zijn een heleboel afbeeldingen van dansende paren, dansschoenen, muziekinstrumenten en platen. Dit alles in een houten en stijlvol ingerichte lobby. We worden samen met het andere paar opgehaald door onze dansleraar. Een 'zwoele' Argentijn wiens naam we niet meer weten (uitspreken konden we ook niet) nam ons mee een aantal trappen op tot we bij een ruimte kwamen waar we de basis passen van de Argentijnse tango kregen bijgeleerd. 4 vrouwen en 1 man... Ok hoe gaan we dit doen? Daan en ik besluiten samen te dansen en Astrid gaat gedeeltelijk met de leraar. De basispasjes zijn snel genoeg geleerd en we krijgen wat uitbreidingen in de vorm van 8-jes (vooruit en achteruit) en een sandwich (stop met de voet de dame en stap er over heen waarbij je haar voet tussen de jouwe neemt). We dansen een beetje, lachen veel tot onze leraar bedenkt dat hij ook wel met twee dames tegelijk kan dansen....ja, waarom ook niet, laten we dat eens proberen. Veel gestuntel en gelach later hebben we onze nieuwe pasjes uitgevoerd. Twee, een eitje....kom dan nemen we Astrid er ook nog bij denkt hij dan. Drie dames en een heer....veel en veel meer gestuntel volgt en aan het einde van de dans liggen we krom van het lachen. Voornamelijk onze leraar vindt het hilarisch en het liefste laat hij het aan alle mensen zien die na de eerste poging binnenkomen...juist ja...
De les zit er hierna al snel op en we worden naar beneden gebracht, naar de kelder, waar we een dinertje en de show gaan krijgen. Er staan een hele hoop tafels fancy gedekt te wachten tot er mensen aanschuiven. Eerst nog even een foto schieten met een aantal attributen zoals boa's, hoedjes en instrumenten. Onze dansleraar is tevens de fotograaf en danst half half om ons heen met de camera. Uiteindelijk mogen we toch door naar de tafel en bestellen we eten van een menu kaart. Flesjes wijn erbij en een lekker cocktail en de show kan gaan beginnen!
Het begint met muziek van een orkestje bestaand uit 2 violisten, pianist en contrabas speler. Hierbij nog twee mannen op een accordeon en het feest kan beginnen. Ze spelen werkelijk prachtige tango's. Snel, langzaam, vrolijk en droevig...alles kan. Hierbij is nog afwisseling met een zanger en zangeres (geweldige stemmen!!) met soms een aantal dansparen. Ik snap niet hoe ze het allemaal,voor elkaar kregen. De benen leken soms los te zitten en alles liep moeiteloos in elkaar over. Kostuum wissels en verschillende tango stijlen volgen elkaar op tot een mini mini pauze waarbij het decor even moest worden gewisseld. We werden vervolgens begroet door Evita die de Spaans talige versie van 'don't cry for me Argentina' prachtig zong. Ze betekende ongelooflijk veel voor het Argentijnse volk als ik de halve verering in het publiek zo proef. Wij snappen het maar gedeeltelijk, maar genieten wel met volle teugen van de mooie muziek. Hierna komt een stuk met typische gaucho muziek. Panfluiten en trommels met gitaren zijn hier voornamelijk favoriet. Er worden een aantal bekende nummers gespeeld uit westerns maar ook mooie 'native' klanken. Er doet zelfs nog een heuse 'gaucho' mee die met stenen kogels aan touwtjes een hele show opvoert. Hij slingert ze ongelooflijk snel en hard rond en doordat ze met bepaald tempo en ritme de grond raken geeft het een hele interessante percussie. Hierna volgen nog een aantal tango's en is de show alweer afgelopen. Ik zou zo de volgende keer in Buenos Aires opnieuw gaan, het was geweldig!
Door het busje bijna thuis gebracht en op naar de kamer om wat laatste dingen te pakken en regelen. Morgen vliegen we al vroeg richting Iguazu om daar nog een laatste hoogtepuntje van de vakantie mee te gaan maken. Halverwege valt echter de stroom uit en is er een heuse blackout. Hiermee stopt ook de airco en loopt de temperatuur langzaam op in de kamer. Carlijn heeft er weinig last van, Daan iets meer en valt pas laat in slaap. Halverwege de nacht is de stroom kennelijk toch weer terug gekomen want in de ochtend om 5:50 is de kamer weer een stuk koeler en bromt de airco lekker door.